Πέρασαν 30 χρόνια από την έκδοση του πρώτου τεύχους. Ήταν το πρώτο έντυπο σε όλη την Δυτ. Φθιώτιδα. Αναφέρομαι στο περιοδικό «ΓΑΡΔΙΚΙΩΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ» που μέχρι τα μέσα τις δεκαετίας του ’90 –πρόλαβα τα τελευταία τεύχοι- μπορούσε κανείς να διαβάσει θέματα γύρω από την ιστορία, τη λαογραφία και τη ζωή του χωριού.
Άλλωστε μερικοί απ’ αυτούς που έγραφαν είχαν προλάβει τά σύνορα στο Δομοκό και οι παπούδες τους είχαν ζήσει επί Όθωνα. Οι περισσότεροι είχαν γεννηθεί σ’ ένα κεφαλοχώρι –το Γαρδίκι ήταν η έδρα του Δήμου Ομιλαίων- με δυό σχολεία, με γιατρούς, αστυνομία, καταστήματα... Έζησαν δυό πολέμους, τον Εμφύλιο και του χωριού τη φθήνουσα πορεία. Όμως παιρνούσαν τα χρόνια, κι ένας-ένας απ’ τους γέροντες «συγγραφείς», εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο. Όλο και πιό λίγοι διάβαζαν και ακόμη λιγότεροι ... έγραφαν.
Έτσι σταματώντας το περιοδικό, ξεκίνησε η έκδοση της εφημερίδας του Συλλόγου. Θέματα ποικίλα: δραστηριότητες του Συλλόγου, κοινωνικά κ.ά.
Όμως, δυστυχώς, ούτε η εφημερίδα και -κυρίως- ούτε ο Σύλλογος αποτελούν σημεία αναφοράς για τους εν Αθήναις Γαρδικιώτες. Ένα διαχρονικό πρόβλημα που είχε Σύλλογος ήταν η επαφή του με τους νέους και η προσπάθεια να τους κάνει να ενδιαφέρονται για το χωριό. Δύσκολα να βρείς λύση σε τέτοιο πρόβλημα.
Τριάντα χρόνια μετά το πρώτο έντυπο για το Γαρδίκι δημιουργήται το πρώτο ηλεκτρονικό «έντυπο» για το χωριό μας. Στείλτε με e-mail κείμενα, παρατηρήσεις, φωτογραφίες. Με χαρά θα τα αναρτήσουμε.
Άλλωστε μερικοί απ’ αυτούς που έγραφαν είχαν προλάβει τά σύνορα στο Δομοκό και οι παπούδες τους είχαν ζήσει επί Όθωνα. Οι περισσότεροι είχαν γεννηθεί σ’ ένα κεφαλοχώρι –το Γαρδίκι ήταν η έδρα του Δήμου Ομιλαίων- με δυό σχολεία, με γιατρούς, αστυνομία, καταστήματα... Έζησαν δυό πολέμους, τον Εμφύλιο και του χωριού τη φθήνουσα πορεία. Όμως παιρνούσαν τα χρόνια, κι ένας-ένας απ’ τους γέροντες «συγγραφείς», εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο. Όλο και πιό λίγοι διάβαζαν και ακόμη λιγότεροι ... έγραφαν.
Έτσι σταματώντας το περιοδικό, ξεκίνησε η έκδοση της εφημερίδας του Συλλόγου. Θέματα ποικίλα: δραστηριότητες του Συλλόγου, κοινωνικά κ.ά.
Όμως, δυστυχώς, ούτε η εφημερίδα και -κυρίως- ούτε ο Σύλλογος αποτελούν σημεία αναφοράς για τους εν Αθήναις Γαρδικιώτες. Ένα διαχρονικό πρόβλημα που είχε Σύλλογος ήταν η επαφή του με τους νέους και η προσπάθεια να τους κάνει να ενδιαφέρονται για το χωριό. Δύσκολα να βρείς λύση σε τέτοιο πρόβλημα.
Τριάντα χρόνια μετά το πρώτο έντυπο για το Γαρδίκι δημιουργήται το πρώτο ηλεκτρονικό «έντυπο» για το χωριό μας. Στείλτε με e-mail κείμενα, παρατηρήσεις, φωτογραφίες. Με χαρά θα τα αναρτήσουμε.