με λιακάδα το Νοέμβρη

από τον Γιάννη Κορέλη

Μέσα Νοεμβρίου ανέβηκα στο χωριό. Έφτασα νύχτα κι ο καιρός ήταν θαυμάσιος. Ξαστεριά και άπνοια. Αν και ήταν Τετάρτη στο μαγαζί του Θέου ήταν αρκετά αυτοκίνητα παρκαρισμένα, και το χωριό σου έδινε την εντύπωση χωριού με ζωή. Ούτε φωτιά δεν άναψα για να κοιμηθώ. Το πρωί της άλλης μέρας έκανα μια βόλτα μέσα στο χωριό. Αυτοκίνητα ανεβοκατέβαιναν, κυρίως κυνηγών. Πίσω από την εκκλησία της Παναγίας είχαν γκρεμίσει το ένα μικρό σπιτάκι, που χρησίμευε σαν αποθήκη και στη θέση του χτίζουν ένα μεγαλύτερο. Δεν ξέρω σε τι χρησιμεύει ένα τόσο μεγάλο κτίσμα, πάντως είναι όμορφα κτισμένο με πέτρα. Έκανα μια βόλτα. Το ξενοδοχείο δυστυχώς δεν έχει προχωρήσει, κι αυτό είναι άσχημο για το χωριό μας. Ελπίζουμε όμως…

Παρά τα όσα έχουν γραφτεί στην εφημερίδα του Συλλόγου και στα blogs, ασυνείδητοι (επιεικείς χαρακτηρισμός) συνεχίζουν να πετάνε μπάζα στις εισόδους του χωριού. Προφανώς είναι γνωστοί, αλλά κανείς δεν μιλά και δεν διαμαρτύρεται.

Έφτασα μέχρι το νέο πολύ όμορφο, ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας, που είναι κτισμένο μέσα σ’ ένα δάσος από δέντρα। Δυστυχώς ήταν κλειδωμένο και δεν μπόρεσα να ανάψω κερί. Νομίζω ότι τα ξωκλήσια από τη στιγμή που δεν έχουν αντικείμενα αξίας μπορεί να μένουν ανοικτά όχι μόνο για θέματα λατρείας αλλά και προφύλαξης (θυμάμαι ακόμη την προστασία που μας παρείχε η Αγία Παρασκευή, από μια ξαφνική καλοκαιριάτικη μπόρα).

Στο γήπεδο που έγινε στη ράχη στη μνήμη του Βασίλη Ραχούτη με χρήματα της οικογένειάς του, χτίστηκε από το Σύλλογο Γαρδικιωτών Λαμίας ένα όμορφο κιόσκι. Όμως κάποιοι έχουν καταστρέψει τη πόρτα του γηπέδου και ξήλωσαν τις πλαστικές θέσεις και τις μετέφεραν στο άλλο άκρο. Κάποιος πρέπει να μάθει στα νέα παιδιά ότι το γήπεδο έγινε γι’ αυτά και θα πρέπει να το προσέχουν. Δεν είναι εύκολο να ξαναγίνει.

Στις λίγες μέρες που έμεινα, είδα και δύο γερόντια και μιλήσαμε για τα παλιά. Συγκλονιστικές αφηγήσεις και πολύ συγκίνηση. Ας ξεκινήσουμε τη καταγραφή αναμνήσεων. Είναι η τελευταία ευκαιρία μας για να περισώσουμε κομμάτια της ιστορίας του τόπου μας.