Τα Γομάρια

Μου αρέσει που θέλουμε να πιστεύουμε οτι είμαστε οι καλύτεροι της περιοχής, και ότι το Γαρδίκι είναι το ομορφότερο χωριό. Αμ δε! Ας πεταχτεί κανείς ως τα Ζαγοροχώρια, το Πήλιο, αλλά και πιο κοντά. Ας πάει ως τη Δομνήστα, το Κρίκελο, ακόμη και στα Μάρμαρα για να δει πως είναι τα χωριά που επενδύουν στο μέλλον. Πουθενά δεν υπάρχει το χάλι που βλέπουμε στην είσοδο του Γαρδικιού. Μπάζα και σκουπίδια στην είσοδο του χωριού, στην διασταύρωση για Παλιοχώρι-Πουγκάκια. Και μην μουρμουρίσει κανείς, Πρόεδρος, Πάρεδρος, Σύμβουλος και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις οτι δεν τα είδε και δεν ξέρει ποιός τα πέταξε. Και τελικά γιατί δεν φρόντισε κανείς από τους παραπάνω να τα μαζέψουν? Προφανώς δεν προλαβαίνουν από τα καλοκαιρινά πολιτιστικά δρώμενα στο χωριό...

Γόμαρος αυτός που τα πέταξε αλλά γαϊδουρια και εμείς που κάνουμε οτι δεν τα βλέπουμε.

Το χαλάσαμε κι’ αυτό!

Το δάσος μας, με τα έλατα και τις οξυές, είναι από τα πιο όμορφα στην Ελλάδα. Πανέμορφα μέρη, όπου περιδιαβαίναμε απο μικροί όπως η Αγία Παρασκευή, του Παύλου η βρύση (Βαγγέλω), ο Αϊ Γιώργης, κ.α. αποτελούσαν σημεία αναφοράς για τους πατεράδες μας αλλά και για μας τους ίδιους.

Πριν από 3-4 χρόνια και στα «μουλοχτά» ξεκίνησαν μια διαπλάτινση του δρόμου από το Γαρδίκι προς την Άμπλιανη. Στο πέρασμα σαρώσαν τα πάντα! Εκοψαν έλατα, χάλασαν το υδαύλακα που ακολουθούσε το δρόμο (το γραφικό και στενό μεν αλλά βατό απο αυτοκίνητα δρόμο) και κατέστρεψαν ολοσχερώς το τοπίο στου Πάυλου τη βρύση. Ποιός την έκανε?

Είπαν ότι την έκανε η ΔΕΗ για να δημιουργήσει αιολικό πάρκο. Και δεν αντέδρασε κανείς, ούτε ο τότε Πάρεδρος, ούτε ο Σύλλογος, ούτε και εμείς οι κάτοικοι. Κάποιοι μουρμούριζαν ότι οι ανεμογεννήτριες θα ενοχλούσαν τις προβατίνες, και θα άλλαζαν την αισθητική του τοπίου στη Σαράνταινα. Πιθανόν να είχαν και δίκιο-για το τοπίο, όχι για τις προβατίνες-αλλά για την καταστροφή του δάσους δεν του ένοιαξε? Και τι έγινε τόσα χρόνια με Αιολικό Πάρκο?

Φθινόπωρο 2007

Έχω τη γνώμη ότι η όμορφότερη εποχή στο Γαρδίκι είναι το Φθινόπωρο. Είναι τόσα τα χρώματα που η φύση μας αποκαλύπτει!
(Τις φωτογραφίες μου τις έστειλε ένας φίλος μου πριν από λίγες ημέρες. Επειδή μου άρεσαν πολύ, σας τις παρουσιάζω τώρα, έστω κι αν δεν είναι φθινόπωρο)

Πνιγμένο στο πράσσινο το σπίτι του Γκέκα. Στο ισόγειο ήταν παλιά η ταβέρνα του Μπαρμπαγιάννη Γκέκα.

Ο δρόμος πρός τη "Παναγία" κάτω από το ξενοδοχείο του Ντούβλη. Στο βάθος φαίνεται το καμπαναριό της εκκλησίας.

www.gardikiotikos-sylogos.gr

Τι θέλουν κι ασχολούνται με θέματα που δεν γνωρίζουν και που δεν θα καταλάβουν μάλλον ποτέ. Γιατί να ασχοληθεί η εφημερίδα του συλλόγου με την «Διαδικτυακή Εξάρτηση» ένα θέμα που μάλλον το αντέγραψαν απ’ αλλού. Θα μου πεις εδώ στο τελευταίο φύλλο υπάρχουν κείμενα για «το θηλασμό των Ελληνίδων» ή για τον «κυκλώνα στη πόλης Σαντού της Κίνας το 1922» και στο internet θα κολλήσουν? Με κουβέντες παρέας επαρχιακού καφενέ προσπαθεί να γεμίσει τις σελίδες της η εφημερίδα του χωριού μας. Αφού θέματα που αφορούν το χωριό μας δεν υπάρχουν ας γίνουν λιγότερες οι σελίδες, ή ας τυπώνεται σε μικρότερο σχήμα. Αντί λοιπόν να μπουρδολογούν γράφοντας για την «Μάνα τη Ρουμελιώτισσα», «τον δεκάλογο του τεμπέλη» και να νομίζουν ότι εκδίδουν τους “New York Times”, ας μάθουν ότι τα Πουγκάκια και το γειτονικό Παλιοχώρι έχουν «Δικτυακό Τόπο» (τα Πουγκάκια έχουν δύο sites). Θα μου πουν κάποιοι ότι την εφημερίδα τη διαβάζει και η θειά μου η Κωστάντω ενώ στο internet πρόσβαση έχει μόνο το 25% περίπου των Ελλήνων. Σύμφωνοι αλλά αυτό το 25% είναι νέοι. Και ύστερα αξίζει το κόπο να ξοδεύονται χρήματα για ένα έντυπο που τελικώς τα μόνα ενδιαφέροντα που βρίσκει κανείς μέσα είναι οι γεννήσεις, οι γάμοι, οι κηδείες και τα μνημόσυνα. Ας πληρώνουμε συνδρομή και ας μας τηλεφωνούν αυτά τα μαντάτα. Τουλάχιστον θα έχουμε και προσωπική επαφή με τα μέλη του Συλλόγου. Και τελικώς αφού οι μετέχοντες στα Συλλογικά -που δεν ξεπερνούν τους 20-30 –σκούζουν για την απουσία νέων στο σύλλογο ας κοιτάξουν νέες μεθόδους προσέγγισης των νέων. Γιατί η θειά μου η Κωστάντω και που την διαβάζει την εφημερίδα μάλλον δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα μετά το τελευταίο εγκεφαλικό που την βρήκε. Α! Και να μην ξεχάσω. Θα ήθελα να ρωτήσω το συγγραφέα του κειμένου «Διαδικτυακή Εξάρτηση», η έρευνα στην οποία αναφέρεται στα «Γαρδικιωτικα Νέα» έχει συμπεριλάβει και τους Παλιοχωριάτες?

Το ψήσαμε κι εφέτος

Το Πάσχα το φετινό, μάλλον Χριστούγεννα θύμιζε, παρ’ ‘όλο που έπεσε σχεδόν Πρωτομαγιά. Από την Μεγ. Παρασκευή ξεκίνησε βροχή και ομίχλη. Βέβαια όλα γύρω ήταν καταπράσινα κι ανθισμένα, αλλά ποιος μπορούσε να τα χαρεί? Ο καιρός δεν βοηθούσε. Το βράδυ τον Επιτάφιο τον περιφέραμε σχεδόν τρέχοντας (με τελετάρχη πάντα τον Τάσο).

Το Μεγ. Σάββατο το πρωί η θερμοκρασία έφτασε τους 5^ο C, η ομίχλη σε άφηνε να δεις στα 20 μέτρα και η βροχή συνέχιζε εκνευριστικά. Γύρω στο μεσημέρι ο καιρός καλυτέρευσε λίγο και έδωσε την ευκαιρία στις νοικοκυρές να ετοιμάσουν το σπίτι για την Ανάσταση, να σουβλίσουμε το αρνί και να βγούμε βόλτα μέχρι τον Θέο. Το βράδυ η εκκλησία γέμισε. Τελικώς ανέβηκαν αρκετοί Γαρδικιώτες στο χωριό για το Πάσχα, απλά κλείστηκαν στα σπίτια τους. Ο καιρός το ξαναγύρισε στη βροχή, και η Ανάσταση έγινε μέσα στην εκκλησία.

Την Κυριακή του Πάσχα τα πράγματα βελτιώθηκαν. Συνεφιά και ψύχρα. Τα αρνιά μπήκαν στη φωτιά και τελικώς τα ψήσαμε! Και βέβαια όπως συμβαίνει πάντα σε μας τους επαρχιώτες, το αρνί τα φάγανε οι εξ' Αθηνών φιλοξενούμενοί μας. Ας ελπίσουμε ότι του χρόνου θα είναι καλύτερα.

Ζήτω η 25η Μαρτίου

Από τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου στο χωριό μας. Άντε και καλό Πάσχα πατριώτες!

Welcome to Gardiki!

Πέρασαν 30 χρόνια από την έκδοση του πρώτου τεύχους. Ήταν το πρώτο έντυπο σε όλη την Δυτ. Φθιώτιδα. Αναφέρομαι στο περιοδικό «ΓΑΡΔΙΚΙΩΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ» που μέχρι τα μέσα τις δεκαετίας του ’90 –πρόλαβα τα τελευταία τεύχοι- μπορούσε κανείς να διαβάσει θέματα γύρω από την ιστορία, τη λαογραφία και τη ζωή του χωριού.

Άλλωστε μερικοί απ’ αυτούς που έγραφαν είχαν προλάβει τά σύνορα στο Δομοκό και οι παπούδες τους είχαν ζήσει επί Όθωνα. Οι περισσότεροι είχαν γεννηθεί σ’ ένα κεφαλοχώρι –το Γαρδίκι ήταν η έδρα του Δήμου Ομιλαίων- με δυό σχολεία, με γιατρούς, αστυνομία, καταστήματα... Έζησαν δυό πολέμους, τον Εμφύλιο και του χωριού τη φθήνουσα πορεία. Όμως παιρνούσαν τα χρόνια, κι ένας-ένας απ’ τους γέροντες «συγγραφείς», εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο. Όλο και πιό λίγοι διάβαζαν και ακόμη λιγότεροι ... έγραφαν.

Έτσι σταματώντας το περιοδικό, ξεκίνησε η έκδοση της εφημερίδας του Συλλόγου. Θέματα ποικίλα: δραστηριότητες του Συλλόγου, κοινωνικά κ.ά.

Όμως, δυστυχώς, ούτε η εφημερίδα και -κυρίως- ούτε ο Σύλλογος αποτελούν σημεία αναφοράς για τους εν Αθήναις Γαρδικιώτες. Ένα διαχρονικό πρόβλημα που είχε Σύλλογος ήταν η επαφή του με τους νέους και η προσπάθεια να τους κάνει να ενδιαφέρονται για το χωριό. Δύσκολα να βρείς λύση σε τέτοιο πρόβλημα.

Τριάντα χρόνια μετά το πρώτο έντυπο για το Γαρδίκι δημιουργήται το πρώτο ηλεκτρονικό «έντυπο» για το χωριό μας. Στείλτε με e-mail κείμενα, παρατηρήσεις, φωτογραφίες. Με χαρά θα τα αναρτήσουμε.