28η Οκτωβρίου 2011

κείμενο: Ιωάννη Ελ. Κορέλη

φωτογραφίες: Γιώργου Αντωνετσή

Είκοσι εφτά Οκτώβριου στο χωριό. Από το πρωί η ομίχλη κάλυπτε τα πάντα και το μεσημέρι ο καιρός άνοιξε. Το βράδυ υγρασία και το θερμόμετρο δείχνει 5,5^ο C. Αρκετός κόσμος και πολλοί κυνηγοί. Φωτισμένες οι τρεις πλατείες. Με το τζάκι αναμμένο, σκέφτομαι το ίδιο βράδυ πριν από 70 χρόνια. Φέρνω στο νου μου το πατέρα μου, τους φίλους του, τους συνομήλικους του, με πόσα όνειρα κοιμηθήκαν εκείνο το βράδυ και πως το επόμενο πρωινό η ζωή τους άλλαξε. Για μερικούς, απ’ τους νέους αυτούς θα ήταν η τελευταία βραδιά στο χωριό τους. Απαρχή ηρωισμών και δεινών.

Το πρωί της Παρασκευής 28 Οκτωβρίου, ο παπά-Σπύρος χτύπησε τη καμπάνα για τη καθιερωμένη λειτουργία. Μαζευτήκαμε περισσότεροι από πενήντα Γαρδικώτες. Περισσότεροι από την Αθήνα κι απ’ τη Λαμία αλλά κι αρκετά μικρά παιδιά. Ελάχιστοι οι επιζώντες εκείνων των χρόνων. Μόλις τελείωσε πορευτήκαμε προς το Ηρώον. Είχε φροντίσει να το στολίσει με σημαίες ο δάσκαλος, ο Βασίλης Μαλούκος. Τα μικρά παιδιά κρατώντας ελληνικές σημαίες κάθισαν δίπλα στην είσοδο του μνημείου και ο παπάς έψαλε δέηση για τους νεκρούς του πολέμου. 

Ένα από τα μικρά παιδάκια απήγγειλε ένα ποίημα και αμέσως μετά ο πρόεδρος του τοπικού Δημοτικού Συμβουλίου και ο πρόεδρος του Συλλόγου μας, κατέθεσαν στεφάνια και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή. Στο τέλος όλοι μαζί ψάλαμε τον Εθνικό Ύμνο.

Οι περισσότεροι μαζευτήκαμε στο καφενείο του Ανέστη γύρω απ’ τη ξυλόσομπα. Κουβέντες σκόρπιες, για τον καιρό, για το χωριό, για τις συντάξεις… Ο καφές κέρασμα από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο. Από κει μια βόλτα στο χωριό. Κι όπως όλα τα χρόνια που θυμάμαι, η γαλανόλευκη και φέτος είναι στη θέση της, έξω απ’ το ραφτάδικο του μπάρμπα-Μήτσου του Μπαρτσιώκα.